محرومیت چهارماهه‌ی مهاجم اوروگوئه‌ای بارسلونا در روز ۲۴ اکتبر، درست یک روز قبل از دیدار حساس ال‌کلاسیکو در سانتیاگو برنابئو، به پایان می‌رسد و او عقیده دارد که این تقارن اصلاً تصادفی نیست.
به گزارش ساکرز، سوارس در این باره افزود: “می‌دانید، من آدمی هستم که اعتقاد دارم دلیلی پشت اتفاق‌ها است. بین ۱۹ تیم حاضر در لیگ، این دقیقاً برابر رئال مادرید در برنابئو است که من بر خواهم گشت. باید دلیلی وجود داشته باشد. تصور می‌کنم که چه حسی خواهد داشت که پیراهن تیم را در دستم بگیرم، با بقیه‌ی تیم قبل از بازی در رختکن باشم، برای بازی لباس بپوشم، و شانسش را داشته باشم، به یک همچه ورزشگاهی پا بگذارم. این یک تقارن خارق‌العاده است، اما من چشم به راه این تجربه ام. هنوز درست درکش نکرده‌ام. هنوز باور نکرده‌ام که حقیقت داشته باشد.”
اگرچه مهاجمانی مثل تیری آنری، داوید ویا و زلاتان ابراهیموویچ بعضاً به دلیل بازی در پست غیرتخصصی در بارسا به مشکل خوردند، سوارس ترسی از روبه‌رو شدن با مشکلات ندارد. «بعضی‌ها من را یک مهاجم نوک می‌دانند، و بقیه یک مهاجم. اما حتی اگر من در مرکز خط حمله بازی کنم، هیچ‌وقت همه‌ی زمان بازی را آن‌جا نمی‌مانم. من همیشه جابه‌جا می‌شوم و دوست ندارم ساکن بمانم. وقتی توپ دست ما ست دوست دارم در همه‌ی نقاط حمله حرکت کنم. دوست ندارم فقط در محوطه جریمه باشم. اما باید به چیزی که مربی می‌خواهد گوش بدهید و سعی کنید هر جا هستید به تیم کمک کنید.»
«چیزی که یک مهاجم از همه بیشتر دوست دارد گل زدن است و این به کیفیت مهاجم، اعتمادبه‌نفسش، غریزه‌اش و فرصت‌طلبی در لحظه‌ی مناسب بستگی دارد. اما یک مهاجم همچنین عضوی از تیم است و در مورد من، من دوست دارم حرکات بدون توپ خوب هم انجام بدهم و به هم‌تیمی‌هایم هم پاس گل بدهم. شاید بعضی‌ها این را باور نکنند، اما مهاجمانی هستند که ترجیح می‌دهند اگر هم‌تیمی‌شان موقعیت بهتری داشته باشد به او پاس گل بدهند. من در تیم‌هایی که بازی کرده‌ام همیشه سعی کرده‌ام نه فقط با گل زدن بلکه با پاس گل به تیم کمک کنم.»
