این سؤال که اصولاً تغییرات پی‌درپی در مدیریت و نیمکت پرسپولیس بر چه اساسی است، سؤالی نسبتاً عجیب و نابه‌جاست! می‌دانید چرا؟ اساساً تغییر و تحولات در باشگاه‌های ایران و به ویژه پرسپولیس، استراتژی و مانیفست مشخصی ندارد.
به گزارش ساکرز، این سؤال که اصولاً تغییرات پی‌درپی در مدیریت و نیمکت پرسپولیس بر چه اساسی است، سؤالی نسبتاً عجیب و نابه‌جاست! می‌دانید چرا؟ اساساً تغییر و تحولات در باشگاه‌های ایران و به ویژه پرسپولیس، استراتژی و مانیفست مشخصی ندارد.
در اولین دوره لیگ حرفه‌ای کشور، علی پروین به عنوان سرمربی روی نیمکت پرسپولیس نشست و اتفاقاً روز آخر لیگ و به لطف شکست استقلال در انزلی و گل ابراهیم اسدی، به عنوان قهرمانی رسید. پس از علی پروین، پرسپولیسی‌ها افشین قطبی، افشین پیروانی، علی دایی، حمید استیلی، محسن عاشوری، یحیی گل‌محمدی، علی دایی و حمید درخشان را به عنوان سرمربی ایرانی روی نیمکت خود دیدند.
در این میان مربیان خارجی همچون وینگو بگوویچ (کرواسی)، راینر زوبل (آلمان)، آری هان (هلند)، مصطفی دنیزلی (ترکیه)، ادواردو نلو وینگادا (پرتغال)، زلاتکو کرانچار (کرواسی)، مجدداً مصطفی دنیزلی(!) و مانوئل ژوزه (پرتغال) نیز هدایت این تیم پرطرفدار را در حالی بر عهده گرفتند که هیچ توجیهی برای حضور آنان وجود نداشت!
باورش کمی سخت است اما علت اصلی حضور برخی از این مربیان در فوتبال ایران واسطه‌ها، دلالان و پر کردن جیب برخی دوستان(!) بوده است. هر چند کسانی مثل مصطفی دنیزلی یا آری هان توانستند رضایت هواداران پرسپولیس را برآورده کنند ولی نحوه جدایی این دو مربی از فوتبال ایران هم ابهامات فراوانی را به دنبال داشت.
حکایت مربیان ایرانی پرسپولیس نیز دست کمی از خارجی‌ها ندارد. افرادی که اغلب در جمع کردن این تیم پرحاشیه ناتوان نشان داده و صرفاً براساس رابطه یا فرو رفتن در قالب منتقد در رسانه‌ها به نیمکت سرخ رسیدند.
امروز که داستان بازگشت برانکو و افشین قطبی به ایران و برکناری یا بقای حمید درخشان مطرح شده، ناچار به یادآوری این نکته شدیم که از آغاز لیگ حرفه‌ای فوتبال ایران تاکنون، پرسپولیس تهران ۱۵ سرمربی را در مقاطع مختلف بالای سر خود دیده و هرگز ثبات نداشته است.
البته لازم به ذکر است برخی از این مربیان در چند نوبت روی نیمکت پرسپولیس نشسته و عجبا که در دومین حضور نیز توفیق چندانی نداشته‌اند. این در حالی است که رقیب سنتی پرسپولیس طی ادوار مختلف لیگ حرفه‌ای کشور از مربیان کمتری استفاده کرده و ثبات بیشتری داشته است. همین نکته ظریف باعث شده استقلال به نسبت پرسپولیس عملکرد بهتری در لیگ حرفه‌ای بر جا بگذارد.
سپاهان اصفهان را هم می‌توان در این قالب گنجاند و مدعی شد باشگاه پرسپولیس عربی‌ترین (!) تیم ایران است! لطفاً تعجب نکنید پرسپولیس با این همه تغییر و تحول در ترکیب کادرفنی خود باشگاه‌های عربی را نیز روسفید کرده است!
تصورش را بکنید چنانچه پرسپولیس به جای ۱۵ مربی مختلف طی این سال‌ها به یک نفر اعتماد می‌کرد و سه سال فرصت می‌داد، آن گاه به موفقیت‌های بیشتری نمی‌رسید؟
جواب روشن است! تصور چنین سیاستی از سوی باشگاهی که طی یک سال و اندی اخیر ۷ مدیرعامل با ۷ تفکر و برنامه مختلف را به خود دیده، امری غیرممکن و محال است، نیست؟!
