۵۵ سال از آخرین باری که کره جنوبی موفق شد در مسابقات ۴ تیمی گروهی در جام ملت های آسیا در خانه به مقام قهرمانی برسد می گذرد. در قیاس با ایران زمان آخرین قهرمانی آن ها در جام ملت های آسیا ۱۶ سال بیشتر و البته در بازی های آسیایی دیگر تورنمنت مهم این قاره نیز آخرین قهرمانی خودشان را ۱۹۸۶ جشن گرفتند. در حالیکه ایران بعد از آن ۳بار دیگر مدال طلای مسابقات را گرفت.
به گزارش ساکرز، شاید اگر کمی ریزتر به کره جنوبی در مسابقات آسیایی بنگریم متوجه می شویم که دغدغه اصلی آن ها برای حضور در این مسابقات کسب مقام قهرمانی نبود و شاید این پتانسیل را خود مشاهده نمی کردند.؛ بلکه بیشتر پایه سازی برای حضور در جام جهانی ودرخشش در آن بازی ها از اهمیت بیشتری برخورد دار بود. با این همه این ناکامی که روی هم انباشت بشود نتیجه خوبی برای مردم به دست نمی آورد. گوئی یکی همچون بلاگوتمن در کره هم وجود داشته که دست به نفرین این تیم زده باشد. خرافات هم که در این کشور احترام زیادی را به خود جلب کرده، پس نمی توان آن را از نظر دور داشت. آن ها در ۱۹۸۰ در فینال به کویتی سه بر صفر باختند که در دور مقدماتی با همین نتیجه شکستشان داده بودند. در ۱۹۸۸ هم در خانه در ضربات پنالتی به عربستان باختند. در بازی های آسیایی ۲۰۰۲ یادمان نرفته که چه برد نوستالژیکی مقابل آن ها در ضربات پنالتی کسب کردیم. باورش سخت است که طی این این سال ها با همه همکانات و استعدادهای و محبوبیتی که برای فوتبال این کشور به وجود آمده آن ها قهرمان نشدند.
نگاهی به حضورهای مختلف در جام که بیندازیم می فهمیم آن ها اکثرا شایسته هم نبودند. در ۹۶ یک تیم پیر و ضعیف ، در سال ۲۰۰۰ تیمی خوش شانس که تا نیمه نهائی هم به زحمت خودشان را رساندند، در ۲۰۰۴ بیشتر اسیر قدرت ایران شدند و در ۲۰۰۷ آن ها در ۴بازی آخر خودشان تنها یک گل زدند و سه بار کارشان در مرحله حذفی به پنالتی کشیده شد. در ۲۰۱۱ تیمی بهتری داشتند و کمی بدشانسی آوردند، اما استرالیا برای شکست دادن آن ها کار آسان تری داشت تا ژاپنی که قهرمان شد.
سال ۲۰۱۵ به نظر می رسد با کره متفاوتی در جام ملت های آسیا روبه رو هستیم. آن ها همه بازیکنان مشهور خودشان را از سرتاسر دنیا فرا خوانده اند تا در این جام نقش یک بازنده را ایفاء نکنند. اشتلیکه آلمانی که جانشین مربیان کره ای شده سعی کرده بر بازیکنان کره ای جام جهانی را غربال کند و آن دسته از بازیکنانی که در تیم های باشگاهیشان ذخیره هستند را با خود همراه نکرده است. او دارای یک خط هافبک قدرتمندی است که با مرکزیت «کی سئونگ یونگ» هافبک میانی سوانزی وبا حضور دو لژیونر بوندس لیگایی «پارک جوهو» و «کوجا چئول» که توانایی شکاف در عمق دفاع حریف را دارد. حضور «سون هیونگ مین» گلزن له ورکوزان می تواند امیدبخش خوبی برای کره ای باشد که در خط حمله چندسالی است که لنگ می زنند؛ هرچند « لی کئون هو» بهترین بازیکن آسیا سال ۲۰۱۲ گاهگاهی جرقه های امیدبخشی در تیم به وجود می آورد. در این بین بازیکنان جوانی همچون همین «لی جونگ هیوپ» که به استرالیا گل زد را فراموش نکنید و حتی از نقش «چادوری» هم در این جام غافل نشوید. این کره نه برای پایه سازی جهت جام جهانی آمده ونه برای فوتبال زیبا و ماندگار، اشتلیکه آلمانی آمده که بالاخره این تیم را قهرمان کند. جائی که ۵۵ سال است به آن دست نیافتند و حالا حسرت آن را می خورند.
