سوای باخت دو گله ،خشونت و کارت های رنگارنگی که قرمزها در اهواز گرفتند آنچه بیش از هر چیز دیگری موجب آزار هواداران این تیم شد نمایش نا امید کننده شاگردان دایی بود.
به گزارش ساکرز، به راحتی توپ را از دست می دادند و وقتی قرار به باز پس گیری اش بود صحنه هایی شبیه به آقا وسط خلق می شد.فولادی ها بارها بالای ده – پانزده بار در زمین پاسکاری کردند آن هم در زمینی که پرسپولیسی ها در بهترین حالت قادر به رد و بدل کردن۴ پاس سالم هم نبود. این “اقا وسط” کار را به جایی کشاند که تیم دایی تا جایی که توانست کارت زرد گرفت و سرانجام با یک کارت قرمز جشنواره بی اخلاقی اش را کامل کرد. اما چرا اینچنین شد؟ فاصله واقعی فولاد و پرسپولیس این بود که بازیکنان میهمان اینچنین عاجزانه پی توپ بدوند و به آن نرسند؟
چه اتفاقی افتاد که برای نخستین بار پس از یک شکست دایی سراغ داور نرفت، مدعی نشد حق بچه های من باخت نبود، پای فیزیک و متافیزک را به میان نکشید تا مثل همیشه همه چیز را توجیه کند؟ قطعا اگر این بازی در فاصله چند هفته چند بار تکرار شود نتیجه اش باخت قرمزهای تهران است آن هم با چاشنی آقا وسط. علت هم چندان پیچیده نیست. تایمینگ دایی و بدنساز پر حاشیه اش برای آغاز لیگ درست از آب در نیامد.دست کم آنها محاسبه هوای گرم و شرجی اهواز را نکرده بودند.در بازی نخست مقابل نفت هم پرسپولیس نتوانست علی رغم نیاز به گل دوم، حملات پردامنه ای را در خانه ترتیب بدهد چون بدن هایشان این اجازه را به آنها نمی داد. این اتفاق در حالی رخ می دهد که در هفته پایانی تیم ها به فاصله یکی دو امتیاز قهرمان می شوند.اگر پرسپولیس در بازی برگشت فصل قبل به فولاد نمی باخت شاید انها جای شاگردان فرکی جام را بالا می بردند اما همان یک باخت سرنوشت جام را عوض کرد.
اما سوای ضعف بدنی که کاملا مشهود بود یک مشکل قدیمی باز هم در بازی قرمزها نمود داشت. انها فصل قبل در اکثر بازی های خارج از خانه ناکام بودند. همه باخت هایشان بدون استثنا مربوط به دیدارهایی بود که خارج از ورزشگاه ازادی بر گزار می شد. با جام حذفی هم در همین ورزشگاه غدیر اهواز وداع کردند. اینک اولین بازی خارج از خانه تیم دایی نشان می دهد انها قصد تکرار سناریوی فصل قبل را دارند.شاید دلیل این باخت های پر تعداد خارج از خانه رابطه مستقیمی با تاکتیک دایی و انتخاب بازیکنانش داشته باشد. او در ازادی که چمن مناسب و هموار است و هواداران خودی را پشت تیمش می بیند دست کم در فصل قبل نشان داد راه کسب پیروزی ولو با حداقل نتیجه را می داند اما در خارج از ازادی که چمن و سکو ها باب میلش نیست اوضاع تفاوت پیدا می کند.
تیم دایی مدافعان کناری که قابلیت ارسال سانتر را داشته باشند در اختیار ندارد. در ماندن و رفتن پولادی چیزی مشخص نیست و تنها گزینه موجود که قابلیت بازی در پست دفاع چپ را دارد میثم حسینی است اما این مدافع فصل قبل یک بار هم یک سانتر که منتج به گل شود را نکشید. در دفاع راست ماهینی تا حدودی این قابلیت را دارد که با توجه به مشکل بزرگش شاید دایی باید تا انتهای فصل قید او را بزند. حمید علی عسگری و خانزاده تنها گزینه های او هستند که هیچکدام بازیکنان این پست نیستند.(این یعنی یک واویلای بزرگ برای پرسپولیس)
از این رو در زمین هایی که تیم هایی مثل استقلال به راحتی با حربه سانتر و ضربه سر به گل می رسند، تیم دایی یک بازی سر در گم روی زمین را ارایه می دهد که اخرین نمونه اش باخت به فولاد بودقرمزها تنها یک موقعیت جدی از روی تاکتیک انتخاب شده شان را در دقیقه شش داشتند و بقیه موقعیت ها شوت هایی بود که روی برگشت سانترها زده شد.
اینک ابتدای راه است اما یک پیشبینی بدبینانه می گوید روند ناکامی قرمزها در بازی های بیرون از ازادی کماکان ادامه دارد. انها تاکتیک مناسبی را برای این دست از بازی ها ندارند. خبری از سانتر مدافعان کناری نیست و مضاف بر آن سرعت انتقال توپ از حالت دفاع به حمله بسیار کند است.کند بودن ذاتی حقیقی و کفشگری دلیل اصلی این معضل است. صادقیان هم ترجیح می دهد عوض ارسال پاس بلند خودش با سرعت بالا پا به توپ به دل مدافعان حریف بزند.محمد نوری هم که فعلا روی نیمکت پرچ شده و از بازیکن ذخیره نمی شود انتظار بازی خوب داشت.
یا دایی باید تغییری در این وضعیت به وجود بیاورد یا هواداران پرسپولیس باور کنند آش و کاسه همان است که پیش از این دیدند و چشیدند
